Izotek, a samopoczucie i psychika

      Niniejszy post jest jednym z ważniejszych  jeśli chodzi o nasze nastawienie i podejście do tematu trądziku i całej kuracji izotretynoiną. Uważam bowiem, że trądzik to przede wszystkim choroba naszej psychiki, a w dalszej kolejności naszej skóry. Dobrze wiem, jak wiele zależy od pozytywnego nastawienia i wiary w to, że w końcu uda się wyleczyć i z uśmiechem spoglądać na siebie w lustrze.

      Po pierwsze chciałbym skomentować zawartość ulotki leku w kontekście wpływu izotretynoiny na naszą psychikę. Po drugie, przedstawię swoje doświadczenia w tym temacie, czyli jak zareagowała moja psychika i samopoczucie podczas trwającej kuracji.
       Czytając ulotkę jednego z leków zawierających izotretynoinę (treści ulotek są do siebie bardzo zbliżone) możemy się nieźle przestraszyć. Producent pisze, że izotretynoina może powodować problemy psychiczne, nasilenie depresji, lęku, zmian nastroju, uczucie pustki, płaczliwość, smutek, myśli samobójcze, próby samobójcze, a nawet samobójstwa! Prawda, że mocne? Brzmi to strasznie, zwłaszcza ta skłonność do czynów samobójczych. Podobno istnieją udokumentowane (aczkolwiek nieliczne i rzadkie) przypadki targnięcia się na własne życie przez pacjentów przyjmujących izotretynoinę. W tym miejscu powinniśmy powołać się na swój zdrowy rozsądek. Jaki jest dowód na to, iż główną przyczyną samobójstwa (prób) jest/był stosowany lek? Może jest to zbieg okoliczności? Może jest to jedna z wielu przyczyn, które się pojawiły (np. obok rozstania z narzeczoną, itp.)? Oczywiście nie ma możliwości, aby to zweryfikować i przyjąć za pewnik, dlatego producenci leku ponownie 'dmuchają na zimne'. Mimo wszystko sądzę, że informacje w ulotkach na temat skutków ubocznych dotyczących naszej psychiki zawierają ziarenko prawdy. Pozwolę sobie zinterpretować to na swój sposób. Jak wiadomo izotretynoina jest bardzo mocnym środkiem na trądzik, a zarazem najskuteczniejszym, jaki możemy znaleźć na rynku. Niektórzy sądzą, że jest to jedyny i ostateczny lek do rozprawienia się z wypryskami na twarzy. Jeżeli nie jesteśmy w stanie wyleczyć trądziku aplikując izotretynoinę, ponieważ np. krosty nie znikają, czy pojawiają się nowe, to są małe szanse na to, że wyleczymy się innymi, mniej skutecznymi lekami. Dla wielu (również dla mnie) jest to ostateczna deska ratunku przed życiowym utrapieniem, jakim jest trądzik. Jeżeli lek okazuje się nieskuteczny i pojawiają się np. nawroty choroby, to może pojawić się wielka depresja i załamanie, ponieważ człowiek uświadamia sobie, że będzie on musiał żyć z trądzikiem prawdopodobnie do końca życia (skoro wytoczywszy największe działa nie był w stanie skutecznie i trwale się go pozbyć). To jest moim zdaniem powód targania się na swoje życie. Ludzie są załamani brakiem oczekiwanych efektów kuracji oraz nie widzą już innych lepszych i trwałych sposobów na wyleczenie. To tak jakby powiedzieć komuś, że jego trądzik będzie mu towarzyszył przez wiele lat, być może do końca życia. Prawda, że dołujące? Niektórym taka wiadomość odbiera chęć życia. Reasumując branie leku samo w sobie nie jest powodem wyżej opisanych skutków ubocznych. Powodem jest nasze nastawienie, oczekiwania i ostateczne rezultaty przebytej kuracji, a przede wszystkim to, jak sobie z tym wszystkim poradzimy psychicznie.
           Jeśli chodzi o mnie i moje doświadczenie w powyższym temacie, to nie zaobserwowałem podczas brania leku żadnej depresji, uczuć płaczliwości, czy myśli samobójczych. Moja psychika nie ucierpiała znacznie podczas kuracji izotretynoiną. Aczkolwiek muszę w tym miejscu wspomnieć o kilku mniejszych zmianach w moim nastroju, które są godne odnotowania. Po pierwsze, podczas kuracji wydawało mi się, że jestem bardziej rozdrażniony i szybciej się denerwuję. Co więcej, gdy jestem zirytowany, to robię się cały czerwony na twarzy (prawdopodobnie ze złości :), czego nie doświadczałem wcześniej. Po drugie, bywało, że miałem dni pełne nieuzasadnionej euforii, taki dobry humor który nie wynikał z niczego. Nie wiem, czy mogę ten stan kojarzyć z izotretynoiną, ale zakładam, że coś jest na rzeczy. Po trzecie, miewałem też okresy smutku i doła, ale tutaj rola leku jest bliżej nieokreślona, ponieważ miałem inne, dość poważne powody, aby być przygnębiony. Konkludując, wpływ izotretynoiny na moją psychikę był bardzo subiektywny i wszystko miałem pod pełną kontrolą. To, że byłem rozdrażniony wynikało bardziej z tego, iż ktoś lub coś mnie do takiego stanu doprowadziło, a nie z samego faktu brania leku. Izotretynoina mogła jedynie zaostrzyć moją reakcję, ale nie była bezpośrednią przyczyną zmian w moim nastroju i psychice.